Μη με κοιτάς μ΄αυτό το βλέμμα. Σταμάτα δια αντιπροσώπων να με ρωτάς έτσι κοφτά αν ακόμη σ΄αγαπώ. Με τόσες ασπιρίνες θα το τρυπήσεις πια το στομάχι σου, νερό έγινε το αίμα.
Κι ένα σωρό άλλους, άλλα, αγαπώ.
Και τον ήλιο που μου έδειξες και την βροχή που τον έσβησε και εκείνο το σπάνιο λουλούδι στην παράξενη γλάστρα αγαπούσα. Πολύ.
Κι ας πέθανε την ίδια άνοιξη κι όχι τον επόμενο χειμώνα, όπως είπαν στο φυτώριο. Κι ας μην μου ψιθύρισε ποτέ στο αυτί “πεθαίνω“.
Πιο ψεύτης κι από μια γλάστρα αποδείχθηκες. Είσαι ακόμα ζωντανός.
Είσαι? Λέγε, το δικό μου το στομάχι αντέχει ακόμα. Η αχρωματοψία μου μόνο με πεθαίνει απόψε.
Είσαι? Λέγε, το δικό μου το στομάχι αντέχει ακόμα. Η αχρωματοψία μου μόνο με πεθαίνει απόψε.
Moment (s) in the Wind(s) 
και μένα μου κάνουν κάτι τέτοια τα λουλούδια, εκεί που δεν προβλέπεται πάνε και μαραίνονται, fuck (η τελευταία λέξη είναι συνήθεια, κακιά μεν αγαπημένη δε 🙂 )
γι΄αυτό σας αγαπώ.. 🙂
Την παρατησες πραγματικα την επεμβατικη και τα νυστερια; Δεν το νομιζω..
κακές συνήθειες.. μερικές δεν σε εγκαταλείπουν ποτέ..
Μας υποχρεωσες, χωρις αναισθητικο
αυτό ακόμα συνήθεια δεν μου έχει γίνει αλλά ποτέ δεν είναι αργά.. 🙂