η πιο μεγάλη μέρα

Φυσικά και δεν ήμουν σε θέση να τηρήσω την υπόσχεσή μου. Συνειδητά την κορόϊδεψα.
Όμως βοήθεια είχε. Από δυο φίλους καθηγητές μετά το ωράριο στα δημόσια που υπηρετούν. Ώρες πολλές, απογεύματα, βράδια, σ/κ, από τον Δεκέμβρη μέχρι τις εξετάσεις. Δεν πήραν ούτε πεντάευρο.

Σήμερα ανακοινώθηκαν οι βαθμολογίες. Σήμερα κρυφοκοίταξε πρώτη φορά από την κλειδαρότρυπα της Ιατρικής του ΑΠΘ.

Σήμερα κι εγώ και περισσότερο τα παιδιά που την βοήθησαν όλους αυτούς τους μήνες, κερδίσαμε. Χαστουκίσαμε με την χαρά της αυτό το μπουλούκι που χτες, σήμερα, αύριο, περιφέρει τις αρχομανείς τάσεις του στην ίδια κακοσκηνοθετημένη παράσταση και τις αποκαλεί “πολιτική, “διακυβέρνηση”, νικήσαμε κι όσους αγωνίζονται να μας χωρίσουν σε δημόσιους, ιδιωτικούς, έχοντες ή μη, φταίχτες λιγότερο ή περισσότερο.

Κανονικά αυτά δεν τα δημοσιοποιείς, προσφέρεις όπου μπορείς χωρίς τυμπανοκρουσίες. Αυτονόητες αρχές αλληλεγγύης, όλα τα άλλα είναι φιλανθρωπίες on camera. Αλλά ζούμε στις εποχές των μηδέν αυτονόητων κι αν υπάρχει κάτι που μπορεί να τρομάξει όλους αυτούς που ξεκάθαρα δεν ενδιαφέρονται αν θα πεθάνεις από πείνα, επειδή δεν έχεις περίθαλψη ή αν από αξιοπρέπεια θα βουτήξεις στο κενό, είναι μόνο η πίστη και η κραυγή πως έχουμε ακόμη ο ένας τον άλλον κι έτσι θα μείνουμε όρθιοι.

Γίναμε και οι τρεις μας για λίγο 18αρηδες σήμερα. Τότε που όταν θες κάτι πολύ αδιαφορείς για το σύμπαν ολόκληρο και μόνος εναντίον όλων συνωμοτείς για να τα καταφέρεις. Ξεχάσαμε για λίγο, προσποιηθήκαμε τους ανυποψίαστους πως οι μέρες αρχίζουν και μικραίνουν ήδη από τις 21 Ιουνίου και η συρρίκνωση του ανθρώπινου σκελετού και οργάνων ξεκινά νωρίτερα και από τα 30. Της μένουν αρκετά χρόνια ακόμη μέχρι κι εκείνη να το μάθει και κανείς δεν είχε δικαίωμα να της τα στερήσει.

Όταν έφυγε για να γιορτάσει με τους φίλους της, έμεινε στο δωμάτιο η γαλήνη και η ανατριχίλα της εξίσωσης  “έχεις 1 και δίνεις 3 κι έχεις 4”.