Έπινα μια λεμονάδα στο μπαλκόνι και διάβαζα ειδήσεις.
“Η γυναίκα που πόζαρε στο «Le baiser de l’hôtel de ville» πούλησε σε δημοπρασία την αρχική, αυθεντική φωτογραφία του Doisneau για 155.000 ευρώ”.
Ένα παχυλό εφ΄άπαξ των 90΄s για ένα στημένο φιλί που άντεξε στον μύθο του αυθορμητισμού για παραπάνω από σαράντα χρόνια. Σκληρές εποχές μέχρι και για εικονικά δια παντός.
“Είναι μια θαυμάσια μνήμη, αυτό είναι όλο. Δεν χρειάζομαι την εικόνα για να την θυμηθώ..”
Στριφογύρισα το καλαμάκι να φέρει λίγη ζάχαρη από τον πάτο του ποτηριού στο στόμα μου και άλλαξα σελίδα.
“Όχι μόνο η ορχήστρα του Τιτανικού ποτέ δεν έπαιξε μέχρι τέλους και οι αυτόχειρες μουσικοί χρησιμοποιήθηκαν ποιητική αδεία στις κινηματογραφικές μεταφορές, αλλά και κανείς δεν έμαθε τι πραγματικά απέγινε ο εμφανιζόμενος ως βουτηγμένος στις ενοχές και τις τύψεις καπετάνιος Edward Smith. Σαν να έγινε καπνός..”
Μπορεί και να έκανα λάθος. Ενοχές να έβαλα στο ποτήρι αντί για ζάχαρη. Καπνός, άφαντη. Σαν όλα εκείνα τα δια παντός που συντηρείς κρυμμένα σε μια άκρη του μυαλού σίγουρος πως κάποτε θα σου χρειαστούν κι όποτε πιστέψεις το τώρα για κάποτε τα βρίσκεις ερήμην σου μεταμορφωμένα σε άγλυκα εφ΄άπαξ.
Σαν εκείνο το μισό λεμόνι που πάντα περισσεύει και κάθε φορά αυθόρμητα σαν κάτι πολύτιμο το φυλάς στο ραφάκι του ψυγείου μήπως και μια μέρα λείψει κι ας ξέρεις πως ξανά μουχλιασμένο θα το βρεις την επόμενη φορά που θα ξεκαθαρίσεις όλα τα συντηρημένα σου.
Moment (s) in the Wind(s) 
ξύπνησα με μια γλυκόπικρη αίσθηση… ντυμένη με το κουστούμι της μελαγχολίας, κάθισα στον υπολογιστή… διάβαζα αδιάφορα (το κάνω συχνά, κυλάν οι σκέψεις από μέσα μου… με βοηθάει να αδειάσω), …μέχρι να με φυσήξει σαν βαρδάρης το κείμενό σου και να “καθαρίσω”… καλημέρα στιγμή μοναδική!
(γλυκόπικρη, μελαγχολία, αδειάζω, βαρδάρης και εν αρχή και πάνω απ΄όλα..If said
μαγείες πρωινές. γέμισα. καλημέρα luv 🙂
Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να φτιάξω δεύτερο γκαιφέ, να φτιάξω γεμιστά, να καθαρίσω από τα μουχλιασμένα το ψυγείο μείναν όλα στη μέση. Με έστειλες για βρούβες.Το κρίμα στο λαιμό σου 🙂
το μόνο κρίμα της ιστορίας ανήκει στην νοικοκυροσύνη σου. κριμα και πάλι κρίμα. 12 ξεκινάς να κάνεις γεμιστά?? να τους ταίσεις 5?? κεριά να μου ανάβουν, οι βρούβες σε ένα μισαωράκι έτοιμες 😀
“Πάρετέ μου τη θάλασσα με τους άσπρους βοριάδες
το πλατύ το παράθυρο γεμάτο λεμονιές
τα πολλά κελαηδίσματα, και το κορίτσι το ένα
που και μόνον αν άγγιξα η χαρά του μού άρκεσε
πάρετέ μου, τραγούδησα!
Πάρετέ μου τα όνειρα, πώς να διαβάσετε;
Πάρετέ μου τη σκέψη, πού να την πείτε;
Καθαρός είμαι απ’ άκρη σ’ άκρη.
Με το στόμα φιλώντας εχάρηκα το παρθένο κορμί.
Με το στόμα φυσώντας χρωμάτισα τη δορά του πελάγους.
Τις ιδέες μου όλες ενησιώτισα.
Στη συνείδηση μου έσταξα λεμόνι.”
xxx
ε να. γι΄αυτό χρειάζεται εκείνο το μισό στο ραφάκι. για μια ώρα ανάγκης της συνείδησης
xxx-x (σε πέρασα..)
γλυκό κουταλιού λεμονάκι, σε μπουντί στην τήνο
μπουκιά και συγχώριο για κάθε α-συνειδησία
(xxxxxxx)x(xxxxxx)
(xxxxx) + (τσουρέκι) Χ (σοκολατένιο κουνέλι) + (xxxxx)
για κάποιους αντίστοιχους λόγους θα εξελίχθηκαν τα μαθηματικά, να ξέρεις!
U(x)